លោកស្រីឡូឡា កាស្រ្ត៉ូនាយិកាតំបន់នៃកម្មវិធីចំណីអាហារពិភពលោក (PAM) នៅអំឡុង សន្និសីទព័ត៌មាននៅអង្គការសហប្រជាជាតិកាលពីពេលថ្មីៗ បានរៀបរាប់ថា ៖ “ការដឹកជញ្ជូនជំនួយមនុស្សធម៌តាមផ្លូវអាកាសគឺមានសារសំខាន់ណាស់។ វាជួយឲ្យប្រទេសរងគ្រោះមានជីវិត ហើយនេះគឺជារបៀបតែមួយដែលជំនួយមនុស្សធម៌អាចទៅដល់បានងាយ”។
មួយខែកន្លះ បន្ទាប់ពីការបោកបក់ឆ្លងកាត់របស់ខ្យល់ព្យុះអ៊ូរ៉ាហ្គ៉ង់ មេលីសា ដែលបានបំផ្លិចបំផ្លាញប្រទេសចាម៉ៃកា គុយបា ហៃទី និងសាធារណរដ្ឋដូមីនីក អង្គការមនុស្សធម៌ប្រកាសអាសន្ននូវផលវិបាកជាបន្តពីព្យុះកម្រិត ៥ នៅក្នុងតំបន់សមុទ្រការ៉ាអ៊ីប។
លោកស្រីនាយិកាតំបន់នៃកម្មវិធីចំណីអាហារពិភពលោក រំឭកថា ៖ “មនុស្ស ៦លាននាក់ បានរងគ្រោះ ហើយដែលអ្វីហាក់ដូចជាគេចង់បំភ្លេចនាពេលសព្វថ្ងៃ។ យើងមិនអាចភ្លេចប្រទេសហៃទីបានទេ។”
ប្រទេសហៃទីត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ក្នុងចំណោម ៥ប្រទេសនៃពិភពលោក ដែលគ្រោះអត់ឃ្លានបានវាយប្រហារយ៉ាងយូរបំផុតជាងគេ។ លោកស្រីឡូឡា កាស្រ្ត៉ូ បញ្ជាក់ថា ៖ “ច្រើនជាង ពាក់កណ្តាលនៃប្រជាជនចំនួន ៥,៧លាននាក់ មិនបានបរិភោគឆ្អែតទេ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ”។ បន្ថែមពីលើនេះក៏មានជនភៀសខ្លួនចំនួន ១,៤លាននាក់ទៀត និងផ្តល់វិបាកផ្ទាល់ឲ្យមានអំពើហិង្សាជនអន្ធពាល និងការដួលរលំនូវសេវាសាធារណៈ។ នៅក្នុងបរិបទបែបនេះ ខ្យល់ព្យុះម៉េលីសា មានតែពង្រីកស្ថានភាពរងរបួសរបស់ប្រទេសឲ្យកាន់តែធ្លាក់ទៅក្នុងសភាពធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណោះ។
នៅភាគអាគ្នេយ៍នៃកោះហ៊ីស្បាននីញ៉ូឡា ដែលមានទាំងប្រទេសហៃទី និងសាធារណៈរដ្ឋដូមីនីកស្ថិតនៅ ប្រជាជនចំនួន ១,២លាននាក់ ត្រូវរងផលប៉ះពាល់ដោយភ្លៀងព្យុះ។ នៅទីក្រុងប៉ឺទី ហ៊្គូអាវ ស្ថិតនៅភាគខាងលិចប្រទេសហៃទី ទឹកស្ទឹងបានឡើងជន់លិចឆ្នេរ និងនាំយកទៅជាមួយនូវផ្ទះសម្បែង សត្វពាហនៈ និងមធ្យោបាយទ្រទ្រង់ជីវិតផ្សេងៗ។ លោកស្រីឡូឡា កាស្រ្ត៉ូ បញ្ជាក់ថា ៖ “មនុស្ស ២៥នាក់ បានស្លាប់នៅទីនេះ”។ នៅទីកន្លែងផ្ទាល់ លោកស្រីបានជួបប្រទះប្រជាជនដែលខ្សោះអស់កម្លាំង និងត្រូវបានបង្ខិតបង្ខំឲ្យចាកចេញទាំងយប់ ឆ្លងកាត់តាមស្ទឹងភក់ ជាមួយនិងអារម្មណ៍សោកសៅជាអចិន្ត្រៃយ៍។
ទោះបីជាមានកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងត្រៀមខ្លួនដ៏មានសារសំខាន់ ដូចជាសារផ្តល់ភេរវសញ្ញាអាចបញ្ជូនដល់មនុស្ស ៣,៥ លាននាក់ និងការផ្តល់ជំនួយជាប្រាក់មុនដល់គ្រួសារចំនួន ៥០០០០គ្រួសារ ក៏ប្រជាជននៅតែរងការប៉ះទង្គិចបន្ថែមទៀត។ លោកស្រីឡូឡា កាស្រ្ត៉ូ រៀបរាប់ថា អ្វីដែលលោកស្រីឮនៅទីនោះ គឺជាស្រ្តី និងកុមារ ដែលបានបាត់បង់គ្រួសាររបស់ពួកគេ មធ្យោបាយទ្រទ្រង់ជីវិត និងលំនៅដ្ឋាន។
ការទៅដល់តំបន់រងគ្រោះគឺជាការប្រឈមមួយដែលមិនប្រាកដទាល់តែសោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ យោងតាមមន្រ្តីទទួលខុសត្រូវខាងជំនួយបានឲ្យដឹងថា ៩០% នៃតំបន់នៅទីក្រុងព័រអូប្រាំងហ៍ សព្វថ្ងៃនេះ គឺត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយជនអន្ធពាល។ នៅខាងក្រៅរដ្ឋធានី ខេត្តខ្លះ ដូចជាតំបន់ អាកទីបូនីត វាត្រូវបានពុះជ្រែកចែកគ្នាគ្រប់គ្រងដោយក្រុមយោធា។
ការផ្គត់ផ្គង់ជំនួយពីកម្មវិធីស្បៀងអាហារពិភពលោក ស្ថិតនៅលើតុល្យភាពមិនមាំមួន ត្រូវការចចារជាអចិន្ត្រៃយ៍ ក្បួនដឹកជញ្ជូនបានឆ្ពោះទៅមុខ ឬថយក្រោយដែលប្រព័ន្ធដឹកជញ្ជូន និងផ្លូវធ្វើដំណើរប្រែប្រួលជានិច្ច។ លោកស្រីឡូឡា កាស្រ្ត៉ូ សង្ខេបថា ផ្លូវដែលអាចឆ្លងកាត់បាន ប្រែក្លាយជាលែងទៅបាន ផ្លាស់ប្តូរតែប៉ុន្មានម៉ោង វាប្រៀបដូចជាផែនទីរបស់ប្រទេសហៃទីប្រែប្រួលជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលខ្លះផ្លូវក៏ត្រូវដាច់ ហើយនៅសល់តែមធ្យោបាយធ្វើដំណើរតាមទូក កំពង់ផែ ឬឧទ្ធម្ភាគចក្រ របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ដែលនៅតែជាមធ្យោបាយដែលអាចជឿជាក់ថាទៅដល់តំបន់ដែលពិបាកចូលទៅដល់។
Daily Program
