ភ្ជាប់ទំនាក់ទំនង មិនមែនការកែតម្រូវ: ការចិញ្ចឹមកូនបែបវិជ្ជមាន​នៅកម្ពុជា​​កំពុងកើនឡើង

នៅក្នុងភូមិដាច់ស្រយាលមួយ​នៅតាមដងទន្លេសាប​ ឃុំ​ពង្រក្រោម ស្រុកជីក្រែង ឪពុកម្ដាយជាច្រើនកំពុងចាប់យក​វិធីសាស្រ្តថ្មីក្នុងការចិញ្ចឹមកូន​របស់ពួកគេ។ ពួកគេ​បានទម្លាក់ចោលរំពាត់ និង​ចាប់យកវិធីសាស្រ្តបែបទន់ភ្លន់វិញ។ បើទោះជាពិបាកក្ដី ការផ្លាស់ប្ដូរនេះ​កំពុងនាំមកនូវ​ផលប្រយោជន៍​យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ​ជូនគ្រួសារនានា ដោយ​សារ​ពួកគេ​​ងាកចេញឆ្ងាយពី​ការអនុវត្តតាមបែបប្រពៃណី​ពាក់ព័ន្ធនឹងទណ្ឌកម្មលើរាងកាយ ទៅរក​វិធីសាស្រ្តបែបអហិង្សាវិញ។

ជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ការដាក់វិន័យតឹងរឹង​ដែលពាក់ព័ន្ធនឹង​ទណ្ឌកម្មលើរាងកាយ​ គឺជានិយាម​ដែលគ្រួសារ​កម្ពុជាទទួលយក។ លោកស្រី សុខ ភារុន មានអាយុ ៣៣ឆ្នាំ ដែលជាម្ដាយដែលមានកូនពីរនាក់ បានចែករំលែកអំពី​ការចងចាំដ៏ឈឺចាប់​ពាក់ព័ន្ធនឹងកូនប្រុសអាយុ៩ឆ្នាំរបស់គាត់ ឈ្មោះ ថានីន។ គាត់រំលឹកដោយទឹកភ្នែកហូរនៅលើផ្ទែមុខថា “នៅថ្ងៃមួយ ថានីន បានទៅហែលទឹកបឹង ដោយគ្មានការអនុញ្ញាត​។ ខ្ញុំខឹងខ្លាំងណាស់ ហើយខ្ញុំបានវាយជើងគាត់ជាមួយនឹង​មែកឬស្សី។ ដំបៅនៅលើជើងរបស់គាត់បានក្លាយ ហើយយើងត្រូវនាំគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍បន្ទោសខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់បន្ទាប់ពីពេលនោះ។”

នៅក្នុងគ្រួសារមួយទៀត លោកស្រី គន ផាត និងប្ដីរបស់គាត់ឈ្មោះ គង់ ភារិទ្ធ បានប្រឈមមុខ​នឹងបញ្ហាប្រឈមស្រដៀងគ្នា។ លោកស្រី ផាត រំលឹកអំពី​ភាពមួម៉ៅរបស់គាត់ នៅពេលដែល​កូនស្រីអាយុ៩ឆ្នាំរបស់គាត់ឈ្មោះ រចនា បានលួចលុយទៅទិញស្ករគ្រាប់។ “នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានវាយដៃរបស់​ រចនា ជាមួយនឹងរំពាត់ ដែលបានធ្វើឱ្យបាក់មេដៃរបស់នាង” នេះជាការទទួលស្គាល់របស់លោកស្រី ផាត ដោយគាត់ឱបកូនស្រីរបស់គាត់ នៅពេលដែលនាងទៅសាលារៀន។

កុមារនៅកម្ពុជា​ប្រឈមមុខជាមួយនឹងបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនពាក់ព័ន្ធនឹងកិច្ចការពារកុមារ។ តាមការប៉ាន់ស្មាន​ កុមារប្រមាណបីលាននាក់​ប្រឈមមុខនឹងហានិភ័យ​នៃ​អំពើហិង្សា ការរំលោភបំពាន ការកេងប្រវ័ញ្ច និង​ការបំបែកចេញពីគ្រួសារ។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវនៅពេលថ្មីៗនេះ​ រួមទាំង​ការអង្កេតប្រជាសាស្ត្រ និងសុខភាពកម្ពុជា (CDHS) នៅឆ្នាំ២០២២ បានបង្ហាញ​នូវកម្រិតគួរឱ្យព្រួយបារម្ភនៃ​ទណ្ឌកម្មលើរាងកាយ និងអំពើហិង្សាផ្លូវចិត្ត។ ទណ្ឌកម្ម និងអំពើហិង្សារមែងតែងត្រូវបានប្រើប្រាស់​ជាវិធី ដើម្បីដាក់វិន័យ​កុមារ​នៅផ្ទះ សាលារៀន ទីកន្លែងសាសនា និងមណ្ឌលថែទាំជំនួស។ ជាការឆ្លើយតបចំពោះ​ការអនុវត្តដ៏រីករាលដាលនេះ ក្រសួងកិច្ចការនារី ដោយមានការគាំទ្រពីយូនីសេហ្វ តាមរយៈមូលនិធិពីទីភ្នាក់ងារជំនួយអាមេរិក​ USAID ​បានដាក់ឱ្យអនុវត្តកម្មវិធី​ការចិញ្ចឹមកូនបែបវិជ្ជមាន​នៅឆ្នាំ ២០១៨។ គំនិតផ្ដួចផ្ដើមនេះ​ អប់រំឪពុកម្ដាយ​អំពី​ការចិញ្ចឹមកូនដោយគ្មានអំពើហិង្សា ដែលជាការឆ្លើយតបជាចាំបាច់ចំពោះ​របកគំហើញពី CDHS ​ឆ្នាំ២០២៣ ដែលបានបង្ហាញថា កុមារកម្ពុជាអាយុចន្លោះពី១ ទៅ១៤ ឆ្នាំ ចំនួន ៦៦% បានប្រឈមមុខ​នឹង​អំពើហិង្សាលើរាងកាយនៅផ្ទះ។

កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងនេះ​បានផ្ដល់ផលប្រយោជន៍​ដល់កុមារប្រមាណ ៨២.០០០នាក់ ក្នុងនោះកុមារីចំនួន ៣៩.០០០នាក់ និងកុមារមានពិការភាពចំនួន ៧០នាក់។ វគ្គបណ្ដុះបណ្ដាលគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ​នៃគំនិតផ្ដួចផ្ដើមនេះ​ មានបំណងបង្រៀនឪពុកម្ដាយនូវ​ជំនាញ ដែលចាំបាច់ក្នុងការប្រើប្រាស់​បច្ចេកទេសចិញ្ចឹមកូនបែបវិជ្ជមាន។

រហូតមកដល់ពេលនេះ លោកស្រី ភារុណ និងលោកស្រី ផាត បានចូលរួម​នៅក្នុងវគ្គទាំងនេះ។ ពួកគេបានរៀនមេរៀនសំខាន់ៗ ដូចជា ការស្ដាប់កូនៗរបស់ពួកគេ ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះ​តម្រូវការ​របស់កូនៗ ការប្រើប្រាស់ពាក្យសំដីវិជ្ជមាន​ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត​ចំពោះអាកប្បកិរិយាល្អ ការជៀសវាង​ការបន្ទោស និងការជេរ ព្រមទាំងការគ្រប់គ្រង​កំហឹង និងភាពតានតឹងក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ “ខ្ញុំ​មានភាពភ្ញាក់ផ្អើល​ដោយបានរៀនថា​ យើងអាចចិញ្ចឹមកូន​ដោយមិនចាំបាច់មានអំពើហិង្សា” នេះជាសំដីរបស់លោកស្រី ភារុណ។

ផលជះ​នៃកម្មវិធីនេះ​ មានលក្ខណៈគួរឱ្យកត់សម្គាល់។ ជាដំបូង ឪពុកម្ដាយជួបប្រទះនឹងការលំបាកក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរ​វិធីសាស្រ្តរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែបន្តិចម្ដងៗ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមអនុវត្ត​អ្វីដែលពួកគេ​បានរៀន។ លោកស្រី ភារុណ បានចាប់ផ្ដើមស្ដាប់ រចនា ​កាន់តែច្រើន និងពន្យល់​អ្វីៗដល់នាងដោយមិនឆេវឆាវ។ លោកស្រី ផាត បានចាប់ផ្ដើមឱបកូនៗ​របស់គាត់ និងប្រើប្រាស់​ពាក្យសំដីលើកទឹកចិត្ត​ពួកគេ​។ ស្រ្តីជាម្ដាយទាំងពីរនាក់​បានរៀន​គ្រប់គ្រងកំហឹងរបស់ខ្លួន និងស្វែងរកវិធីសាស្ត្រ​ដាក់វិន័យផ្សេងជំនួសវិញ​។

“នៅពេលនេះ នៅពេល​ដែលកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ​មកពីសាលារៀនវិញ ខ្ញុំ​សួរគាត់អំពីការរៀនសូត្ររបស់គាត់ និងជួយគាត់ធ្វើការងារផ្ទះរបស់គាត់” នេះជាសំដីរបស់លោកស្រី ភារុណ។ “ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់គាត់។ គាត់បង្ហាញការគោរពកាន់តែច្រើន និងរៀនកាន់តែពូកែ។” លោកស្រី ផាត ក៏បានមើលឃើញភាពល្អប្រសើរឡើងផងដែរ។ “នៅពេលនេះ រចនា មិនលួចលុយទៀតទេ។ ជំនួសវិញ នាងប្រាប់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលនាងចង់បាន។”

ការផ្លាស់ប្ដូរទាំងនេះគឺលើសពីអ្វីដែល​កុមារទទួលបាន។ លោកស្រី ភារុណ បានកត់សម្គាល់​ឃើញភាពល្អប្រសើរឡើង​ចំពោះ​ទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយប្ដីគាត់។ គាត់បានពន្យល់ថា “យើងលែងបន្ទោសគ្នាទៅវិញទៅមកទៀតហើយ។ ច្បាប់ទីមួយ​នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវស្ដាប់គ្នា។” លោក ភារិទ្ធ ដែលជាប្ដី​របស់លោកស្រី ផាត ក៏សង្កេតឃើញ​ការផ្លាស់ប្ដូរវិជ្ជមាន​ផងដែរ។ គាត់ថ្លែងថា “នៅពេលនេះ គ្រួសាររបស់យើង​ហាក់ដូចជា​សប្បាយចិត្តជាងមុន។ ការស្រែក និងការវាយដំគឺកាន់តែតិចទៅ។”

កម្មវិធីការចិញ្ចឹមបីបាច់កូនតាមបែបវិជ្ជមាន មិនត្រឹមតែធ្វើបរិវត្តកម្ម​គ្រួសារនីមួយៗប៉ុណ្ណោះឡើយ ប៉ុន្តែ​ក៏កំពុងបំបែក​វដ្ដនៃអំពើហិង្សាលើរាងកាយ​ ដែលបានបន្តមកជាច្រើនជំនាន់មកហើយ។ យោងតាម​ការអង្កេត​នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃការអនុវត្តកម្មវិធីនេះ អ្នកចូលរួមចំនួន ៧៥ភាគរយ​ បានបង្ហាញការមិនយល់ស្របយ៉ាងខ្លាំងក្លាដែលថា ភាពតានតឹងក្នុងចិត្តអាចធូរស្រាលតាមរយៈ​ការទទួលទានគ្រឿងស្រវឹង ការលេងល្បែងស៊ីសង ឬការវាយ ឬ ការស្រែកដាក់កូនៗ ដោយពួកគេបានបង្ហាញអំពីការផ្លាស់ប្ដូរ​ទៅរក​យន្តការទប់ទល់បែបអហិង្សាវិញ។​ បន្ថែមលើនេះ ចម្លើយត្រឹមត្រូវ​ពាក់ព័ន្ធនឹង​ការដាក់វិន័យវិជ្ជមាន​បានកើនឡើង​ពី ៦០ភាគរយ នៅក្នុងសំណួរសាកល្បងមុនវគ្គទៅ ៩៥ភាគរយ ​នៅក្នុងការធ្វើតេស្តបន្ទាប់ពីចប់វគ្គ។

លោកស្រី ភារុណ បានណែនាំ​ដល់ឪពុកម្ដាយផ្សេងទៀតថា “សូមកុំឱ្យកំហឹងរបស់អ្នកគ្រប់គ្រងអ្នកដោយការវាយកូន។ វាគឺជាកំហុស។ សូមជំនួសមកវិញ នូវការព្យាយាមស្វែងយល់អំពី​កូនរបស់អ្នក​ និយាយជាមួយពួកគេ និងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់ពួកគេ។”

នៅពេលដែលឪពុកម្ដាយកាន់តែច្រើន​យល់ព្រមទទួល​យក​ជំនាញថ្មីៗទាំងនេះ នោះយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមថា ប្រជាជនជំនាន់ក្រោយរបស់កម្ពុជានឹងធំលូតលាស់ឡើង​នៅក្នុងគ្រួសារ​ដែលមានភាពសប្បាយរីករាយកាន់តែខ្លាំង និងមានសុខភាពកាន់តែប្រសើរ។ ការផ្លាស់ប្ដូរនេះ​បន្តកើតមានឡើងមួយគ្រួសារម្ដង​ៗ ដោយសារ​ការចិញ្ចឹមកូនបែបវិជ្ជមាន​អាចនាំទៅរក​ការកែលម្អប្រកបដោយអត្ថន័យ​ចំពោះ​សហគមន៍​ទាំងមូល។ 

 

Daily Program

Livesteam thumbnail