អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ រហស្សនាមអ្នកនិពន្ធខ្យល់ព្យុះ

កាលវ័យកុមារ ពេលមកដល់ក្រុងបាត់ដំបងលើកដំបូង អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ គឺជាសិស្ស ដែល​រៀនខ្សោយជាងគេបំផុត។ ប៉ុន្តែអ្នកស្រីមិនលះបង់ការចង់ចេះចង់ដឹង និងការចង់ផ្លាស់​ប្តូរខ្លួនឲ្យប្រសើររុងរឿងនោះដែរ។ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ គឺជាសិស្សផ្ទាល់ព្រះសង្ឃរាជ ជា​គ្រូ​ច្រើន​ព្រះអង្គ ដូចជា នៅវត្តកំផែង វត្តគរ វត្តធម្មយុត្តិ វត្តដំរីស និងវត្តសង្កែ។ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ បានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលផ្នែកអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ ផ្នែកកម្រងកែវ ក្បាច់កាព្យ ក្បាច់​​ទំនុក​ច្រៀងប្រជាប្រិយ និងទេព្យកោសល្យជាច្រើនទៀត។

អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ បានរស់នៅឆ្លងកាត់សម័យប៉ុលពតតាំងពីឆ្នាំ១៩៧៥​ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៩។ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍បានទទួលរងគ្រោះទោសទណ្ឌរបស់ខ្មែរក្រហមនៅវត្តឯកភ្នំ ខេត្ត​បាត់ដំបង ទើបបានភៀសខ្លួនរួចរស់ជីវិតទាំងប្រផិតប្រផីយ។​ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍​បាន​ទទួល​ការសង្គ្រោះពីក្រុមកាកបាទក្រហមអន្តរជាតិ នៅចុងឆ្នាំ១៩៧៩ ក្រោយមកក៏បាន ទទួល​​ការអនុញ្ញាតិចូលទៅរស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិកនៅខែមិថុនាឆ្នាំ១៩៨១។ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍​ ក៏បានចូលសិក្សាបន្ថែម នៅសកលវិទ្យាល័យ NDSU រដ្ឋ North Dakota បន្ទាប់មក នៅ​សកលវិទ្យាល័យ U of M រដ្ឋ Minnesota។ ដោយការខិតខំដ៏ស្វិតស្វាញ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ បានទទួលអាហារូបករណ៍រៀងរាល់ឆ្នាំ ដើម្បីបន្ថែមវិជ្ជា និង​ការ​ស្រាវជ្រាវ ផ្នែកចិត្ត​វិទ្យា​ សតិវិទ្យា និងគ្រួសារវិទ្យា។ សព្វថ្ងៃអ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍​ទទួលមុខនាទីការងារ ជា​បុគ្គលិក​ក្រសួងយុត្តិធម៌ផ្នែកការពារសិទ្ធិកុមារ និងយុវជន ហើយបានបម្រើការងារនេះ តាំង​ពី​ឆ្នាំ​​១៩៨៩ បន្ទាប់ពីបានទទួលបណ្ឌិតបរិញ្ញា ខាងចិត្តវិធីព្យាបាល និងគ្រួសារវិទ្យា។

ចំណែកឯស្នាដៃផ្នែកកំណាព្យអប់រំរបស់អ្នកស្រីដទៃទៀត ជាច្រើនរាប់មិនអស់ ក៏បានទទួល​ការ​គាំទ្រយ៉ាងខ្លាំង ពីសំណាក់មហាជនអនុជនខ្មែរជាទូទៅ ទាំងនៅក្នុងប្រទេស និងក្រៅ​ប្រទេស ដោយមានការចេញផ្សាយជាប្រចាំ ដូចជានៅក្នុងទស្សនាវដ្តីទស្សនខ្មែរ ដែលមាន​ដំកល់នៅបណ្ណាល័យសភាសហរដ្ឋទស្សនាវដ្តីខ្មែរ កាសែតខ្មែរ ក្នុងនិងក្រៅប្រទេស។

ក្នុងកិច្ចការមនុស្សធម៌ អ្នកស្រីកែវ ច័ន្ទបូរណ៍ បានទទួលចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូនខ្មែរ​ចំនួន​ច្រើន​នាក់ទៀត ដែលកំព្រាឪពុកម្តាយ ដោយសារសង្គ្រាមខ្មែរក្រហម និងសង្គ្រាមវៀតណាម រហូតដល់ពួកគេបានទទួលចំណេះវិជ្ជា និងអាចទ្រទ្រង់ជីវិតរបស់ខ្លួនឯងយ៉ាងរឹងប៉ឹងមាំមួន។